Je moet maar durven. Voor de Guardian bekeek journalist Rebecca Liu veertig films in het putje van de cinematografie, films die allemaal nul procent hadden gescoord op het populaire rottentomatoes. Deze site verzamelt wereldwijd de oordelen van professionele recensenten en destilleert die in een duimpje omhoog of omlaag, ofwel een rode of een groene tomaat.
Rottentomatoes werkt prima als je besluiteloos door Netflix zit te bladeren en op het punt staat twee uur van je leven te verspillen aan een onbekende comedy met Eddie Murphy. Alles met Nicholas Cage erin bij twijfel overslaan, dat spreekt vanzelf.
Het nogal botte compromis van zo’n binaire score zegt vooral of een film controversieel is of niet. Dat nul procent van de recensenten positief is wil nog niet zeggen dat ze het een verschrikkelijke film vonden. En honderd procent betekent lang niet altijd een tijdloos meesterwerk. The Godfather, Goodfellas en de eerste Blade Runner zijn klassiekers die voorspelbaar in het negentigste percentiel zitten. Maar ze leggen het nipt af tegen Greta Gerwigs Ladybird (99%). Een mooie film, daar niet van, en minder controversieel dan die drie mannenfilms uit mijn voorbeeld. Maar een tijdloos meesterwerk? Niet echt.
De films waar Rebecca Liu zich toe had gezet waren vooral slaapverwekkend saai en voorspelbaar. Niet bovengemiddeld onsmakelijk, aanstootgevend of obsceen, maar gewoon mislukte clichéproducties om snel geld mee te verdienen. Het had net zo goed door AI gemaakt kunnen zijn.
Maak je borst maar nat, want er gaat ontstellende veel slappe AI-hap op de streamingdiensten geslingerd worden de komende jaren. Ze doen maar. Er zijn genoeg mooie films gemaakt de afgelopen honderd jaar om elke avond iets nieuws te zien of herbekijken.