Acteur Peter Dinklage was te gast in Mark Maron’s populaire podcast, waar hij stevig mopperde over de voorgenomen live action remake van Sneeuwwitje en de zeven dwergen. De casting van een Latina actrice in de hoofdrol vond hij een slap excuus om een archaïsch verhaal af te stoffen, enkel ingegeven door winstbejag. “Heb ik voor niets al die tijd op mijn zeepkist gestaan?” – Dinklage is één meter dertig. Floortje Smit schreef er haar column over. Je kunt alles wel wegpoetsen en herschrijven om het verteerbaar te maken voor de huidige tijd, maar stop die energie liever in andere verhalen. “Als Sneeuwwitje niet wacht op haar prins, niet wordt wakker gekust en niet inwoont bij zeven dwergen, wat blijft er dan van haar over?” Precies.
Dat een meisje tien jaar lang in ruil voor kost en inwoning slooft voor zeven vrijgezelle mannen, ongeacht hun lengte, kon ten tijde van de gebroeders Grimm prima door de beugel. Maar verder is het volksverhaal opgetekend in de 19e eeuw nogal barbaars, met zijn karikaturaal duivelse stiefmoeder. Poging tot kindermoord, kannibalisme en een wrede marteldood als straf: niet echt meer geschikt voor alle leeftijden.
Wat wij als maatschappij acceptabel vinden houdt eeuwenlang stand, totdat ineens een kleine minderheid afdrijft en een aardverschuiving in denken teweegbrengt. Vijftien jaar geleden liep je na je theater- of bioscoopvoorstelling een foyer binnen die blauw stond van de tabakswalm. Sommige van mijn middelbare-schooldocenten rookten tijdens de les. Het kan verkeren.
Continue reading →