(Deze tekst verscheen eerder in SDN magazine)
De zeventien deelnemers hadden vast niet voorzien hoe succesvol hun gezamenlijke brainstorm in februari 2001, samengevat in het Agile Manifesto, zou uitpakken. Voor het gangbare denken over softwareontwikkeling was deze heisessie van ongekende invloed. Scrum zag het licht al in 1995, maar liftte handig mee op het succes van Agile en is er nu bijna synoniem mee geworden. Veel jonge ontwikkelaars hebben nooit iets anders meegemaakt op de werkvloer.
Maar Agile is ook een wassen neus. Veel organisaties doen maar wat, klagen de coaches, en ze leggen ons in boeken en blogs uit hoe het wél hoort. Daarentegen mopperen ontwikkelaars ook, maar eerder omdat de adviezen van weleer vastlopen in futloze ceremonies. Wat is er aan de hand? Het Manifesto stond toch voor verstandig afwegen en compromissen maken?
Zeker, maar tegelijk is er ook een lucratieve certificeringsindustrie ontstaan die uit lijfsbehoud vasthoudt aan de letter van de wet. Als Scrum/LeSS/SAFe/Kanban voor jou niet werkt, doe je iets niet goed (wij van wc-eend adviseren wc-eend). Zo lust ik er nog wel één. De medische stand bleef ook eeuwenlang enthousiast aderlaten. Patiënt overleden? Jammer, hebben we nét te weinig adergelaten.
