Ik zag van de week Spielberg, een onderhoudend portret over ‘s werelds meest productieve en succesvolle filmmaker, van wie ik de voornaam niet eens hoef te noemen. Een nogal gekleurd verhaal ook. Een stoet aan wereldsterren die hij de afgelopen vijftig jaar voor de camera heeft gehad mag aantreden om de loftrompet over hem te steken.
Zijn werklust en vermogen om meerdere ballen in de lucht te houden is onvoorstelbaar en ongeëvenaard. Kwantiteit? Niet te geloven. Lucratief? De kip met de gouden eieren. Artistieke hoogvliegers? Niet altijd, wel vaak. Sentimenteel? Iets te vaak. Onderhoudend? Altijd.
Met wat voortschrijdend inzicht mocht ik het van de week onder collega’s opnieuw vertellen tijdens een avond gewijd aan de zin en onzin van AI-gereedschap. Ik vind dat uitzonderlijk originele creaties tegelijk vernieuwend moeten zijn (anders kunnen ze niet uitzonderlijk zijn), maar dat ze wel moeten aansluiten bij onze menselijke ervaring. De eerste spreadsheet Visicalc sloot perfect aan bij de metafoor van rijen en kolommen, die we al kenden van traditioneel boekhouden. Aan elke cel kon je een berekening koppelen, die weer kon verwijzen naar het resultaat van een andere berekening. Dat was origineel, en enorm krachtig. Ik zie zoiets niet snel uit de koker van een generatieve AI komen.
En kunst dan? Heeft AI daar iets te zoeken? Zou het ooit een nieuwe Bohemian Rhapsody kunnen genereren met hetzelfde effect als het origineel uit 1975? Denk het niet. Sterker nog, het resultaat zou niet mogen klinken als Queen, want dan was het niet origineel. Het zou een onwennige, uitbundige, potpourri van bekende stijlen moeten worden, waar de gevestigde muziekjournalisten de eerste vijf jaar hun neus voor zouden ophalen, net als toen. Nieuw is onwennig en vaak een acquired taste.
Floor Rusman schreef dit weekend een pijnlijke column in NRC Waarom rijd jij door rood. Aldus de vertwijfelde vraag van de automobilist die haar op de fiets had aangereden. Ze belandde met een gebroken been in het ziekenhuis en realiseerde zich dat dit op honderdduizend manieren niet had kunnen gebeuren, maar op één manier wel. Ja, zo lust ik er nog wel een. Je ontsnapt voortdurend aan de dood als je deelneemt aan het verkeer. Het valt alleen niet op zolang het geen narrow escape is. En door rood rijden (ik beken schuld) kan duizenden keren goed gaan, maar het blijft de goden verzoeken.
Ik dacht terug aan mijn eigen fietsongeval van deze zomer, nu bijna vier maanden geleden. Bij de klim voor het viaduct over de A2 ging ik even stevig op de pedalen staan en vloog de ketting van mijn racefiets. Ik smakte met 25 km per uur op het asfalt en belandde per ambulance op de SEH. Gelukkig kon ik drie uur later met twee hechtingen in mijn wenkbrauw en een flinke kneuzing in de linkerdij zelf terug naar de auto strompelen. Mijn fiets was total loss en mijn eigen risico meteen opgesoupeerd – een ambulance is een heeldure taxi – maar na een maand kon ik weer redelijk normaal lopen en fietsen.
Deze week had de Volkskrant een opbeurende en tegelijk gekmakende analyse over creatieve oplossingen uit de wooncrisis. Gekmakend vanwege het zoveelste voorbeeld van inflexibele software. Wil je als groep samen één groot pand kopen? Jammer, zes mensen op dezelfde hypotheekacte, dat kan de computer niet verwerken. Laat staan een gezamenlijk overbruggingskrediet totdat alle eigenaren hun oude woning verkocht hebben.
Hoe moeilijk kan het zijn!? Nou, moeilijker dan je denkt.
Het is natuurlijk ontzettend kinderachtig: beroemde en steenrijke filmsterren, de vijftig zeer ruim gepasseerd, die opscheppen over hun fysiek lijden voor de kunst. Stuart Heritage wijdde er een vermakelijke column aan in de Guardian.
Een leven als ouderwetse actieheld is niet voor watjes. Je kunt van alles vinden over de acteerprestaties van Sylvester Stallone en de bedenkelijke politieke lading van zijn gooi- en smijtfilms, maar hij neemt het vak wel serieus. Tijdens de opnames van Rocky deel vier in 1987 mepte tegenspeler Dolph Lundgren hem zo hard in de borst dat hij een week op de intensive care lag. Het mocht de pret niet drukken. Sly bleef koppig zijn eigen stunts doen en moet het op zijn oude dag bekopen met talloze operaties en chronische rugklachten.
In een duo-interview van Pierre Bokma en Gijs Scholten van Aschat met het theatervakblad TM van vijftien jaar geleden klapte de eerste memorabel uit de school (daarom stond het me nog bij) over zijn onfortuinlijke deelname aan de toneelproductie Offertorium. Hij vond het een vreselijk stuk en speelde tegen heug en meug.
Wijlen Rutger Hauer, toch ook een getalenteerd en gevierd acteur, had daarentegen nooit spijt over de vele flutfilms waar zijn naam op de titelrol prijkte. Dat zoiets gemáákt wordt, vroeg hij zich geamuseerd af. Maar hij vond het acteursleven te leuk en lucratief om nee te zeggen, en nam genoegen met een sterrenstatus van het tweede garnituur. Als ik het voorrecht had om gevraagd te worden zou ik ook liever spelen dan op de bank zitten.
Je kunt het zo gek niet bedenken of mensen moeten het onderste uit de kan halen. Koffienerds die op barista-cursus zijn geweest leggen je op Youtube uit hoe je thuis de perfecte cappuccino brouwt. Je kijkt met twijfelachtig ontzag naar de verfilming van Dian Nyad’s koppigheid, toen het haar eindelijk lukte van Cuba naar Florida te zwemmen, nadat ze dertig jaar lang haar eigen leven en dat van haar naasten zuur had gemaakt. Indrukwekkend, maar de wereld wordt er niet beter van.
Toen ik in 1999 korte tijd in Edinburgh woonde kocht ik een cello. Vier jaar eerder had ik er een gehuurd en wat lessen genomen. Toen lonkte het buitenland en ging het nieuwe muzikale avontuur weer de ijskast in. Het was op het moment geen verstandige aankoop, want ik had geen budget voor een docent, en die heb je echt wel nodig. Zo lag hij na terugkomst in Nederland tien jaar werkloos op de overloop ruimte in te nemen, te druk met werk en andere hobby’s. Zou ik hem wegdoen of toch weer gaan spelen? Na mijn uitstapje in het amateurtheater zat er weer meer lucht in de hobbyplanning dus het werd het laatste.
De verhuizing naar Heeze sloeg weer een hiaat van zeven jaar nauwelijks spelen. Tot ik afgelopen zomer opnieuw de geest kreeg en een nieuwe docent zocht. Was ik niet gewoon veel te laat begonnen? Je kunt al heel behoorlijk zingen, waarom ergens anders van nul af aan beginnen? Elk muziekinstrument leren spelen is een project van de lange adem, maar de strijkinstrumenten in het bijzonder hebben een frustrerend lange aanloop. Het duurt jaren voordat je er een fatsoenlijke toon uit krijgt. En elke week les slaat een deuk in je budget voor leuke dingen ter grootte van een riante vakantie. Maar ook al ben je nog niet goed en word je nooit geweldig, als je trouw en met aandacht studeert word je wel elke dag een pietsje beter.
bladmuziek lezen we natuurlijk van de iPad, met een bluetooth pedaal om de pagina’s om te slaan. We leven tenslotte niet meer in de 18e eeuw.Continue reading →
De charme van een bezoek aan boekhandel van Piere in Eindhoven is dat je thuiskomt met een boek dat je niet door een gepersonaliseerd algoritme is opgedrongen, al was Masters of Make-up Effects – a Century of Practical Magic – wel een schot in de root. Een rijk geïllustreerde pil over de grootheden en hun engste en meest verbluffende creaties. Veel knotsgekke horror uit het tijdperk van de videotheek komt voorbij, maar ook de realistische transformaties van Meryl Streep tot Margaret Thatcher en Gary Oldman tot Winston Churchill.
Gedreven jongens en meiden met een prettig steekje los, en amateurs in de beste zin van het woord. Op een serieuze kunstacademie kon je dit (nog) niet leren. Dus keken ze vooral de kunst van elkaar af. Kameraadschap en hulpvaardigheid vierden hoogtij.
Volkskrant-journalisten Sander Schimmelpenninck en Teun van de Keuken gingen er in hun columns vandaag (14/22/2022) weer met gestrekt been in. Aanleiding was een oude plaat die de Telegraaf kennelijk weer had opgezet. Wie claimt voor het milieu te zijn en niet in een onverwarmde yurt onder een paardendeken rauwe wortels knaagt is ongeloofwaardig. Iets van dien aard. Nou, liever een inconsequente idealist dan een consequente cynische lul, was de strekking van beide columns.
Er is ook niks zo irritant als iemand die jouw goede bedoelingen onderuithaalt omdat je niet roomser dan de Paus bent. De oude Grieken kenden hun drogredenen al, en de jij-bak blijft favoriet. Wie niet honderd procent zuiver op de graat is en desondanks het gore lef heeft anderen de les te lezen, is een hypocriet en bij deze gediskwalificeerd.
Niet elk verwijt van hypocrisie is misplaatst, maar er zijn wel spelregels. Pas als jij je voorstaat op hoge standaarden waar je jezelf niet aan houdt maar die je wel aan anderen oplegt ben je een hypocriet, en vooral als die leefregels een kwestie van alles of niets zijn. Een orthodoxe moslim die heimelijk varkensvlees eet en alcohol drinkt is in strijd met de regels van zijn geloof, of hij nu elke dag of eens per jaar de fout in gaat. Wie vreemd gaat idem dito. Trouw ben je altijd, of je bent het niet. Wie zulke alles-of-niets regels aanvaardt en er zich toch niet aan kan houden (we blijven immers mensen) moet tenminste even schuldbewust zijn mond houden.
Photo by Andrea Piacquadio: https://www.pexels.com/photo/mad-formal-executive-man-yelling-at-camera-3760790/Continue reading →
Elon Musk heeft dan toch eindelijk voor 44 miljard zijn speeltje mogen kopen. Ik probeer het nieuws over deze ijdeltuit en workaholic zo veel mogelijk uit te filteren, maar er is geen ontkomen aan.
Ik ben geen fervent twitteraar. Nooit geweest. Ik gebruik het als ik de behoefte heb om een snedigheid met de wereld te delen, sporadisch en nogal ijdel. Maar omdat ik alleen maar zend is die wereld in mijn geval nogal klein. In discussies was ik nooit zo geïnteresseerd, en alles wat echt de moeite waard is hoor ik toch wel via de hoofdtwitteraar op ons huisadres.
Maar Musk schijnt als de facto alleenheerser plannen te hebben die weinig goeds beloven. Dus kon je erop wachten dat er onder de consciëntieuze gebruikers de gebruikelijk storm in een glas water opstak. “Ik vertrek! Naar … eh … hoe heet dat alternatief ook weer?” Inderdaad, hoe heette dat vrije Open Source alternatief ook weer? Ik had maanden geleden een account aangemaakt en er prompt niks meer mee gedaan.
Mastodon, verrek, moest het zowaar even googelen (pardon, DuckDuckGo). “Schrijf daar eens een stukje over”, vroeg Sandra, “want dat vinden mijn volgers interessant om te lezen”.
