Rick Baker vindt digitaal geen bal aan (en terecht)

De charme van een bezoek aan boekhandel van Piere in Eindhoven is dat je thuiskomt met een boek dat je niet door een gepersonaliseerd algoritme is opgedrongen, al was Masters of Make-up Effects – a Century of Practical Magic – wel een schot in de root. Een rijk geïllustreerde pil over de grootheden en hun engste en meest verbluffende creaties. Veel knotsgekke horror uit het tijdperk van de videotheek komt voorbij, maar ook de realistische transformaties van Meryl Streep tot Margaret Thatcher en Gary Oldman tot Winston Churchill.

Gedreven jongens en meiden met een prettig steekje los, en amateurs in de beste zin van het woord. Op een serieuze kunstacademie kon je dit (nog) niet leren. Dus keken ze vooral de kunst van elkaar af. Kameraadschap en hulpvaardigheid vierden hoogtij.

Continue reading

Geen zaak van alles of niets

Volkskrant-journalisten Sander Schimmelpenninck en Teun van de Keuken gingen er in hun columns vandaag (14/22/2022) weer met gestrekt been in. Aanleiding was een oude plaat die de Telegraaf kennelijk weer had opgezet. Wie claimt voor het milieu te zijn en niet in een onverwarmde yurt onder een paardendeken rauwe wortels knaagt is ongeloofwaardig. Iets van dien aard. Nou, liever een inconsequente idealist dan een consequente cynische lul, was de strekking van beide columns. 

Er is ook niks zo irritant als iemand die jouw goede bedoelingen onderuithaalt omdat je niet roomser dan de Paus bent. De oude Grieken kenden hun drogredenen al, en de jij-bak blijft favoriet. Wie niet honderd procent zuiver op de graat is en desondanks het gore lef heeft anderen de les te lezen, is een hypocriet en bij deze gediskwalificeerd.

Niet elk verwijt van hypocrisie is misplaatst, maar er zijn wel spelregels. Pas als jij je voorstaat op hoge standaarden waar je jezelf niet aan houdt maar die je wel aan anderen oplegt ben je een hypocriet, en vooral als die leefregels een kwestie van alles of niets zijn. Een orthodoxe moslim die heimelijk varkensvlees eet en alcohol drinkt is in strijd met de regels van zijn geloof, of hij nu elke dag of eens per jaar de fout in gaat. Wie vreemd gaat idem dito. Trouw ben je altijd, of je bent het niet. Wie zulke alles-of-niets regels aanvaardt en er zich toch niet aan kan houden (we blijven immers mensen) moet tenminste even schuldbewust zijn mond houden.

Photo by Andrea Piacquadio: https://www.pexels.com/photo/mad-formal-executive-man-yelling-at-camera-3760790/
Continue reading

Mastodon als Twitter-killer? ik heb er een hard hoofd in

Elon Musk heeft dan toch eindelijk voor 44 miljard zijn speeltje mogen kopen. Ik probeer het nieuws over deze ijdeltuit en workaholic zo veel mogelijk uit te filteren, maar er is geen ontkomen aan. 

Ik ben geen fervent twitteraar. Nooit geweest. Ik gebruik het als ik de behoefte heb om een snedigheid met de wereld te delen, sporadisch en nogal ijdel. Maar omdat ik alleen maar zend is die wereld in mijn geval nogal klein. In discussies was ik nooit zo geïnteresseerd, en alles wat echt de moeite waard is hoor ik toch wel via de hoofdtwitteraar op ons huisadres.

Maar Musk schijnt als de facto alleenheerser plannen te hebben die weinig goeds beloven. Dus kon je erop wachten dat er onder de consciëntieuze gebruikers de gebruikelijk storm in een glas water opstak. “Ik vertrek! Naar … eh … hoe heet dat alternatief ook weer?” Inderdaad, hoe heette dat vrije Open Source alternatief ook weer? Ik had maanden geleden een account aangemaakt en er prompt niks meer mee gedaan. 

Mastodon, verrek, moest het zowaar even googelen (pardon, DuckDuckGo). “Schrijf daar eens een stukje over”, vroeg Sandra, “want dat vinden mijn volgers interessant om te lezen”. 

Image (c): https://boilingsteam.com/mastodon-vs-twitter/
Continue reading

Mag het een onsje minder? Nee, dat moet.

Nederland Vleesland wil een eerlijk verhaal vertellen over vlees. Dat gaat bij voorbaat al niet werken. De campagne van de Centrale Organisatie voor de Vleessector vertegenwoordigt de keten van veehouders, vleesverwerkende industrie, en daarmee indirect ook de belangen van de producenten van diervoeders, antibiotica, luchtwassers, megastallen tot aan de diervriendelijke slachtmachines. Die partijen zijn niet onpartijdig in deze discussie. Net als in elke rechtszaak benadrukt een partij de argumenten in zijn voordeel en verzwijgt of verbloemt wat hem slecht uitkomt. Dat geldt voor Wakker Dier net zo goed.

De bio-industrie zit in het nauw door de stikstofcrisis. Inkrimpen van de sector zal onvermijdelijk blijken dus zal deze miljardenindustrie klappen krijgen. Dan weet je dat hun PR-bureaus zwaar mediageschut in stelling zullen brengen. Je kunt het ze niet kwalijk nemen dat ze alles proberen om hun nering veilig te stellen, maar een onpartijdig, op feiten gestoeld verhaal gaat dat niet opleveren.

Grazende koeien voor kasteel Heeze
Continue reading

Onuitstaanbaar en onweerstaanbaar

Met de serie Extras vestigde Ricky Gervais in 2005 definitief zijn reputatie als komisch toptalent. De werkloze acteur Andy Millman houdt zichzelf en de droom van een echt acteursbestaan in leven met freelance figurantenwerk. In elke aflevering komt hij op de sets een ster tegen van het kaliber dat hij nu zelf is. Kate Winslet, Samuel L. Jackson, Patrick Stewart, David Bowie en Ian McKellen lieten zich graag strikken voor soms wel heel gênante situaties. Toppunt (of dieptepunt) is Diana ‘Emma Peel’ Rigg die door Daniel ‘Harry Potter’ Radcliffe, destijds zeventien, een condoom in heur haar geslingerd krijgt. Het klinkt hier onsmakelijker dan dat het eruit ziet, gek genoeg.

The Trip / – to Italy, – to Spain en to Greece
Continue reading

De afgehaakten van Nederland

Electoraal geograaf Josse de Voogd sprak in de Volkskrant van 2 juni over zijn Atlas van afgehaakt Nederland. Een boeiend artikel. De ‘afgehaakten’ van Nederland staan laag op de ladder van maatschappelijk succes staan en verwachten niet hogerop te klimmen. Om uiteenlopende redenen staan zij aan de verkeerde kant van de kloof die de buitenstaanders van de gevestigden scheidt. Dit derde deel van het electoraat stemt op buitenstaanderpartijen, of helemaal niet. Het leven lacht ze niet toe en ze kijken met een sombere blik naar de toekomst van Nederland. 

In de matrix van het Centraal en Cultureel Planbureau zie je in één oogopslag hoe belabberd de meritocratie werkt. Wie wind mee heeft vindt vaak dat het met de rest van het land ook wel jofel gaat; wie het niet treft, trekt dat kennelijk ook door naar het algemene. Eigenlijk zou je de vraag helemaal niet moeten stellen. “Hoe vindt u dat het met Nederland gaat?” Subjectiever kan het immers niet. Voor een gefundeerde uitspraak over wat de mensen buiten je bubbel denken zou je je eerst door tien jaargangen van CBS verslagen heen moeten worstelen. Dat doet niemand. Interessanter is wel de vraag hoe die tegenstelling in opvatting ontstaat. Zijn degenen die hoger op de ladder staan altijd optimistisch en de pechvogels altijd pessimistisch? Ik denk het niet. Een luxeleven went, een kloteleven nooit. Daar komt het bot gezegd op neer.

(c) uit de Volkskrant, 2 juli 2022
Continue reading

Niet meer luisteren naar Joris Luyendijk

We moeten minder luisteren naar Joris Luyendijk en de redenen daarvoor legt hij omstandig uit tegenover Roland Duong in de recente Tegenlicht podcast. Ze zullen er de ironie ook wel van ingezien hebben.

Zijn boek Zeven Vinkjes, over de impliciete privileges van de heren die de dienst uitmaken, heeft veel onder ‘ons soort mensen’ teweeggebracht. Ik heb het met veel plezier gelezen. Strikt genomen heb ik ze ook alle zeven, maar gelijk de meesten binnen dat bevoorrecht gezelschap ben ik nog niet voor een raad van bestuur gevraagd (gelukkig maar). De vinkjes mogen dan wel een onrechtvaardige barrière vormen, een automatisch vrijkaartje naar de top zijn ze daarmee nog niet. Ambitie en aanleg komen er ook aan te pas.

Photo by Pixabay through Pexels.com
Continue reading

Een staande ovatie voor Phil Collins graag

Grace, Frankie en hun ex-mannen houden het voor gezien. Na zeven seizoenen en 94 aflevering gaat de seniorenkomedie met o.a. Jane Fonda en Martin Sheen van de ‘buis’. Misschien trok Netflix de stekker eruit, of vonden de vier tachtigplussers het mooi geweest. De kans dat magere Hein een keer roet in het eten kwam gooien kon je niet meer verwaarlozen. Beter zo, want de rek was er danig uit. Ik vond het al een tijd niet leuk meer. De grapjes over stramme ledematen, vaginale droogte en vergeetachtigheid waren na bijna honderd afleveringen wel klaar.

Phil Collins bij de tournee van Genesis in Parijs, 2022
Continue reading

De kwaadaardige clown die ze lieten lopen

Elk land heeft wel één of meer nationale trauma’s. De meeste torsen een slavernijverleden. België heeft zijn Marc Dutroux en Nederland heeft de val van Srebrenica. Maar geen is zo ongehoord smerig als wijlen Jimmy Savile, waarover nu de documentaire A British Horror Story op Netflix staat. 

Jimmy wie? Overal ter wereld heb je figuren voor wie het halve land aan de buis gekluisterd zit, maar die in het buitenland onopgemerkt over straat kunnen omdat hun grappen en grollen geen exportpotentieel hebben.

Savile was meer dan veertig jaar lang een excentrieke publiekslieveling. Met zijn engelachtige witte lokken, uitbundige trainingspakken en eeuwige sigaar cultiveerde hij een zorgvuldig imago. De presentator van Top of the Pops zamelde miljoenen in voor ziekenhuizen, vervulde duizenden kinderwensen in Jim’ll Fix It en was een goede vriend van premier Thatcher en prins Charles. Zelden werd iemand bij zijn dood zo bewierookt als Sir Jimmy. Het ontbrak nog net aan een heiligverklaring.

Continue reading

Met de hand is zo gek nog niet

Er kwam weer lucht op de ICs, het thuiswerkadvies werd versoepeld, de snelwegen zaten weer potdicht, en ik zat weer elke week op donderdag in de trein naar Utrecht voor een ouderwetse kantoordag.

Toen ook van de NS de maskers weer af mochten genoot ik zowaar weer van mijn reisje. Met mijn weekend-vrij abonnement kwam ik afgelopen weekend geheel volgens dienstregeling aan in Den Bosch om daar een zondag met collega’s te bouwen aan het Open-Source LITTIL project. En toen lagen plotseling, hoe ironisch, alle treinen eruit door een softwarestoring. Gelukkig was de meerderheid van het gezelschap met de auto gekomen om de gedupeerden een lift aan te bieden.

Je zou zeggen dat het weer eens ouderwets misging bij de NS, maar ‘ouderwets’ is dit probleem nu juist allesbehalve. Deze infrastructuur is, zoals zoveel andere, zó sterk van software afhankelijk is dat één foutje blijkbaar het systeem compleet lam kan leggen. De zichtbare kant van ons spoor, de miljoenen tonnen staal van het materieel, komt helaas neer op een kaartenhuis dat alleen maar lijkt op een solide bunker. Met dank aan de automatisering.

Station Schin-op-Geul, spoorlijn naar Wijlre
Continue reading