Cobra Kai is een Netflix serie met de cast van de Karate Kid films uit mijn tienertijd. Ralph Macchio (60) is indrukwekkend goed gepreserveerd als de originele karate kid Danny LaRusso en treedt nu in de voetsporen van wijlen Mr. Miyagi.  Met zijn rivaal van weleer Johny Lawrence traint hij nu een politiek correcte mix van fotogenieke jongens en meiden. De streaminggigant weet goed waar elk demografisch cohort van smult, dus ik blijf ook voor het vierde seizoen van deze schaamteloze nostalgietrip een willoze prooi.

Op de vensterbank staat een model van de NS Sprinter, ooit de trots van de modeltreinhobby van mijn broer en mij. Net als de echte Sprinters uit de eerste generatie rijdt deze niet meer, maar decoratief blijft hij. Na een paar jaar ruimde de modeltrein het veld voor de Commodore Vic20 en 64 homecomputers. Dat was een hobby waar ik me wel helemaal in vastbeet en die me het vierde jaar van het VWO kostte. Gezien mijn toekomstige carrière achteraf een wijze investering, want de onregelmatigheid van een baan als treinmachinist was niets voor mij geweest.

15 januari dit jaar viel het kabinet, twee maanden voor de nieuwe verkiezingen. Een half jaar later spreekt links en rechts schande van het gebrek aan daadkracht om een nieuwe regering te vormen. De ene cynicus gelooft dat Rutte bewust traineert, opdat de herinnering aan de trieste val van zijn laatste kabinet genoeg vervaagt om zijn vers mandaat nog geloofwaardig te laten lijken. De andere cynicus roept dat de kiezer heeft gesproken. Bij gebrek aan een sterk links verhaal zijn we massaal naar de schoot van de gevestigde orde teruggekeerd, of daar lekker blijven zitten.

De Grand Prix in Zandvoort dan. Tussen de vox popjes in het journaal zat een echtpaar dat speciaal voor de race uit Aruba was overgevlogen. Zucht. De ene cynicus zet zijn walging kracht bij met Prins Bernhard junior als stropop van de rechtse hobby, liefst met gratuite ad hominems over zijn vastgoedhandel (huisjesmelkerij!), brilmontuur en overspelige grootvader. De andere cynicus vindt gewoon dat we niet moeten zeiken. Bij een verstopte ochtendspits blazen we meer CO2 de lucht in en hebben we minder lol.

Ik weet niet welke grapjas kantoortuin ooit als samenstelling bedacht, maar het had uit de koker van dezelfde reclamejongen kunnen komen die de bounty verkocht als fris-witte kokos in Hollandse melkchocolade. Misschien keek hij uit op kantoorwerkers met laptop in een krioelend Vondelpark die tijdens de lunch nog wat achterstallige mail wegwerkten. Je moet het ze nageven, het is een briljant vondst in al zijn sarcasme, zoals de bajes ook wel een correctional facility heet in de VS. Een muf kippenhok verkopen met de associaties van rust, frisse lucht en stilte: dat noem ik lef. De enige vergelijking met een echte tuin die niet mank gaat is dat er in een straal van vijf meter niet overal muren om je heen staan. Wil je een eerlijke metafoor, noem het dan een alcoholvrij kantoorcafé. Dat ademt tenminste gezelligheid.