Afgelopen Kerst kreeg ik een code om in de Pathé Thuis app een film uit te zoeken. Ziedaar het kerstpakket anno 2020. Ik wist dat die app op onze tv stond, maar met ons Netflix abonnement kwam ik er niet aan toe om ook nog eens per film te betalen. We hebben nog steeds een kast vol dvd’s die we zelden opnieuw bekijken. Het aanbod in arthouse films bleek een mooie aanvulling op het Netflix aanbod en met 3 à 4 euro niet duur.

Vanaf het moment dat breedband gemeengoed werd was de videotheek oude stijl ten dode opgeschreven. Netflix zag het al lang aankomen. Hun aanvankelijke postordermodel in de VS was een tijdelijke fix totdat iedereen ADSL of kabel had. Deze videotheek nieuwe stijl heeft voor elk wat wils en – beter – is all you can eat. Je moet alleen eten wat op het menu staat en de aangekochte producties staat er niet voor eeuwig op. Als je met alle geweld Terminator 2 wil kunnen zien wanneer je maar wil, dan koop je hem maar.
Dat kun je bij Pathé dus ook, soms voor niet meer dan het dubbele van twee dagen huur. Wat een deal! Stel je eens voor dat je voor de prijs van twee tickets de rest van je leven gratis naar de Efteling mocht. Natuurlijk weet Pathé beter dan jijzelf dat je die film toch niet vaker dan twee keer gaat zien en daarom kunnen ze het doen voor die prijs. Verkopers van E-books hebben ook een dergelijk model. Ik heb er de afgelopen jaren een stuk of veertig gekocht via Kobo, want een all you can read abonnement haal ik er niet uit. Bovendien betaal ik al zo’n kleine vijftig euro per maand aan Apple, Dropbox, Photoshop, MS Office, en IntelliJ (programmeerstudio). Software koop je steeds minder vaak; je neemt er een abonnement op, of je het wil of niet.
In dit licht snap ik de tweede jeugd van vinyl volkomen, ook bij de generatie van na het cd-tijdperk. Wij mensen zijn tactiele wezens. Wie wil er nu een mp3 cadeau doen of krijgen? Digitaal eigendom voelt niet van jou als de voorwaarden vastgelegd zijn in een wollige overeenkomst die geen hond leest. Ik wil de bestanden in een open formaat op mijn schijf hebben staan, desnoods met “Licensed to Jasper Sprengers” in koeienletters op elke pagina, dat maakt mij niet uit. Maar de meeste E-books zijn helaas PDFs met ingebakken Digital Rights Management restricties. Ik vertrouw het voor geen cent dat ik er nog iets mee kan wanneer Kobo niet meer bestaat. Voor die films van Pathé Thuis geldt dat nog sterker. Want wat koop je nu helemaal? Het recht op streamen, meer niet.