Gelukkig reed ik niet door rood

Floor Rusman schreef dit weekend een pijnlijke column in NRC Waarom rijd jij door rood. Aldus de vertwijfelde vraag van de automobilist die haar op de fiets had aangereden. Ze belandde met een gebroken been in het ziekenhuis en realiseerde zich dat dit op honderdduizend manieren niet had kunnen gebeuren, maar op één manier wel. Ja, zo lust ik er nog wel een. Je ontsnapt voortdurend aan de dood als je deelneemt aan het verkeer. Het valt alleen niet op zolang het geen narrow escape is. En door rood rijden (ik beken schuld) kan duizenden keren goed gaan, maar het blijft de goden verzoeken.

Ik dacht terug aan mijn eigen fietsongeval van deze zomer, nu bijna vier maanden geleden. Bij de klim voor het viaduct over de A2 ging ik even stevig op de pedalen staan en vloog de ketting van mijn racefiets. Ik smakte met 25 km per uur op het asfalt en belandde per ambulance op de SEH. Gelukkig kon ik drie uur later met twee hechtingen in mijn wenkbrauw en een flinke kneuzing in de linkerdij zelf terug naar de auto strompelen. Mijn fiets was total loss en mijn eigen risico meteen opgesoupeerd – een ambulance is een heeldure taxi – maar na een maand kon ik weer redelijk normaal lopen en fietsen.

Met de schrik vrijgekomen, maar wel dankzij een dure Abus pedelec helm, die de klap op mijn hoofd opving. Een klap die hard genoeg was om het oor van mijn fietsbril af te slaan, daardoor een fraai blauw oog veroorzakend, en die mijn jukbeen zo’n opdoffer gaf dat ik de eerste maand niet behoorlijk kon kauwen. Kijk naar die helm: dit had je niet met je schedel willen opvangen. 

Ik baalde stevig dat mijn zomer verziekt was, maar de gedachte dat het veel erger had kunnen uitpakken bracht troost. Ik hou van fietsen in de natuur, en dat is niet zonder risico. Zolang je al het redelijke doet om veilig te zijn hoef je jezelf niks te verwijten als het een keer misgaat. Ik draag sindsdien op elk ritje mijn helm. Niet omdat ik nu meer risico loop, maar omdat het zelfverwijt ondragelijk zou zijn als mij zo’n ongeluk nog eens overkomt terwijl ik hem niet draag.

De meeste mensen gaan een stuk relaxter door het leven. Van de week fietste een moeder met peuter op het stuur (beiden zonder helm uiteraard) in de avondschemer door de Kapelstraat, de drukke doorgaande weg door het centrum van Heeze zonder fietsstrook, berucht om zijn ongelukken. Met haar vrije hand zat ze te appen…

Sorry, ik heb hier even geen woorden voor.