De coronacrisis heeft het Nederlandse kantoorpersoneel verplicht tot een massaal thuiswerkexperiment dat nu al driekwart jaar duurt. Opgedrongen of cadeau gedaan: dat hangt maar af van je reisafstand, thuiswerkplek en of je je collega’s graag mag. Voor mij is de ervaring niet nieuw. Ik heb als gedetacheerd ICT ’er sinds 2010 het nodige aan werkvormen meegemaakt.

Zo pendelde ik ooit dagelijks van Rotterdam-Zuid naar Utrecht-Papendorp om daar als enige externe een applicatie te bouwen. Soms lukte het niet om op tijd een bureau te bemachtigen en zat ik acht uur in de opslag/kopieerruimte naast het tosti-ijzer. Omdat we meestal aan een kwartiertje overleg per dag genoeg hadden zagen we al snel in hoe mal dat was, om niet te zeggen onprofessioneel. Dus werkte ik voortaan thuis. Het resultaat leed er niet onder.

Schappelijke opdrachtgevers hebben de instelling dat je op hun kantoor komt werken als dat voor het project bevorderlijk is, of dat nu nul of veertig uur is.  Helaas zijn ze niet allemaal zo pragmatisch. Zo heb ik heb ook vijf dagen per week anderhalf uur enkele reis in het OV getrotseerd om achter een afgeschreven 15 inch monitor mijn werk te doen. Er viel geen millimeter toegeeflijkheid te persen uit die werkrelatie.

Ik baal er soms best van dat ik mijn naaste collega’s al driekwart jaar niet meer in levenden lijve heb kunnen zien. Tegelijkertijd geniet ik er ook van dat ik straks bij de eerste vorst niet hoef te kleumen op een koud perron of de voorruit ijsvrij moeten krabben. 

Thuiswerken is prima voor de flow, maar matig voor spontane samenwerking, kennisdeling en sociale cohesie. Initiatieven voor een virtuele koffiehoek bloeden snel dood. Net als vele anderen verlang ik naar een hybride kantoor-/thuiswerksituatie zoals ik die vier jaar geleden had bij een project in Düsseldorf (vanuit Heeze, bij Eindhoven). Ik was twee dagen in de week van elf tot half zeven op kantoor, om de spits enigszins te mijden, en de rest van de tijd thuis. Twee intensieve dagen met twaalf uur van huis is geen punt, zolang het er geen vijf worden.

Oké, als kinderloos stel in een gezinswoning zijn Sandra en ik verwend qua rust en ruimte. En zo perfect als ik mijn thuiswerkplek heb ingericht heeft tot nu toe geen enkele werkgever het kunnen evenaren. Dat zegt trouwens minder over mijn eigen investering dan die van hen. Een topkwaliteit bureau, stoel, computer, software, monitor, toetsenbord en muis kosten hooguit een kwartaal mobiliteitsbudget van een consultant en gaan jaren mee. Over die misplaatste zuinigheid graag een andere keer!